Schotland

Het kriebelde al een tijdje; ik zou eens terug naar Schotland willen, enerzijds voor de sneeuwhazen (zie blogpost 'mountain hares') en anderzijds voor de bomen en landschappen (zie blogpost 'herfst').

Ik wou wel sneeuw en dat was dus het probleem; ook in Schotland verandert het klimaat en zien ze het weerpatroon veranderen; eind december was er nog geen sneeuw! Begin januari gebeurde het dan toch: er was sneeuw in aantocht! Ik achter de computer en met een aantal clicks hier en daar was alles gerregeld: vlucht, auto, huisje. Wat is dat toch makkelijk nu!

Op 5 januari stond ik op Schotse sneeuwloze bodem maar de volgende ochtend was het gebeurd: volop sneeuw. De weg naar de sneeuwhazen is een 14 km lange single track met hier en daar 'passing places'. Heb 2 pogingen gedaan om op de locatie te geraken maar ben wijselijk op mijn stappen teruggekeerd wegens te gevaarlijk. Het was wachten tot er geruimd zou worden. De strooidiensten hadden het echter al niet onder de markt om de hoofdwegen vrij te houden laat staan deze doodlopende single track. Geduld.

Wijziging van de planning: het zou eerst Glen Affric worden met de majestueuze Caledonian pines; die wou ik ook wel eens fotograferen in de sneeuw.

Glencoe was de volgende bestemming:

Was ondertussen al twee keer vastgereden in de sneeuw en de weg naar de sneeuwhazen was nog steeds niet te doen. De Cairngorms zelf dan:

Langs de weg naar het skistation stonden de sneeuwhellingen bezaaid met sporen van sneeuwhazen, maar de beesten zelf waren niet te zien ondanks gespeur tot mijn ogen uit hun kassen hingen! Met 40 à 50 cm sneeuw kunnen ze zich natuurlijk goed verstoppen.

Uiteindelijk is het me toch gelukt om op de sneeuwhazen locatie te geraken; ben daar wel ook vastgereden, maar dat is met wat hulp in orde gekomen; met de meegebrachte sneeuwschup heb ik mezelf een plekje gecreeerd langs de weg en klaar was kees; ik kon beginnen aan mijn zoektocht. Maar die heeft niet lang geduurd; midden de helling zag ik algauw in dat het onbegonnen werk was tot op het plateau te geraken; bij elke stap ging je 30/40cm de sneeuw in en met de verrekijker was duidelijk te zien dat het pad omhoog volledig dichtgesneeuwd was, erger nog de sneeuw was er bijeengeblazen. Ik heb me neergeplant halverwege de helling op een plaats waar het vol sporen stond en waar ze duidelijk gegeten hadden van de vegetatie die ze blootgekrabt hadden; een uur turen leverde niks op! Wat een natuurfotograaf lijden kan nietwaar. Maar niet getreurd, ik ben ondertussen wel in een faze van het leven gekomen dat ik dat allemaal prima kan relativeren en kan genieten van wat zich wel presenteert. Moge dat duidelijk zijn aan de beelden.

Tot slot nog enkele beelden genomen in nabijgeegen natuurreservaten:

En...nog een laatste bemerking; toen ik hier terug op Vlaamse bodem kwam was het eerste dat mij opviel de luchtvervuiling hier bij ons: het stinkt hier en geen klein beetje!

Veel lees- en kijkplezier en tot de volgende.