Sorry voor de kattenliefhebbers onder mijn lezers, maar de enige kat die mijn sympathie heeft is de wilde kat. De echte wilde kat, ook niet de verwilderde huiskat.
De echte wilde kat is een dier dat respect verdiend. De voornaamste kenmerken in het veld zijn de dikke staart geringd en eindigend met zwart en een zwarte rugstreep die eindigt voor de staart.
Bij een ochtendwandeling na een zeer vroege schuilhutsessie in de Ardennen zag ik in een weiland een kat. Wild?
Een kat is een heel geduldig beestje; maar ik hield vol omdat de plaats ver van bebouwing was en ook omdat het gedrag me eerder aan een wild exemplaar deed denken.
Al wat kortbij werd mijn vermoeden versterkt.
Ik had de indruk dat ze uiteindelijk naar de hoek van de weide wilde en ik heb me dankzij dichte vegetatie langs de weide naar een strategische locatie kunnen begeven om daar geduldig haar komst af te wachten.
Op een gegeven moment ging ze terug zitten. Later zou blijken dat ik de oorzaak was: ze had me ondanks mijn voorzorgen opgemerkt. Wat nu; ik had nog steeds haar staart niet kunnen zien!
En dan plots als een pijl uit een boog rende ze naar de hoek van de weide! Ik was voorbereid.
Wat een belevenis! Ik moest terugdenken aan ons bezoek aan het Hunsruck National Park in Duitsland. Dit park heeft de wilde kat als embleem en ze zijn daar zeer trots op. Maar de wachter die ik sprak had er nog nooit een waargenomen ondanks zijn 10 jaar staat van dienst! Lucky me.
Comments