Unieke ontmoeting
14 dagen geleden begon het weer te kriebelen; ik wou nog eens naar de Ardennen, maar dan naar de omgeving van de Baraque Fraiture. Hopelijk kon ik daar wat wilde dieren fotograferen. De kansen zijn daar optimaal met zowat de hoogste densiteit aan wild in onze Ardennen.
De weersvoorspellingen waren echter niet bijster goed om het eufemistisch uit te drukken; veel intense regen en wind was in het vooruitzicht gesteld voor de komende 3 dagen. Maar voorspellingen blijven voorspellingen en in het verleden is al zo dikwijls gebleken dat het allemaal wel meevalt; we hebben de geschikte kledij en we kunnen ons fotomateriaal beschermen, dus weg was ik.
Ter plaatse zag het er inderdaad niet veelbelovend uit. Nu ga ik daar niet om in een schuiltent te zitten of om zwaar gecamoufleerd ergens te wachten op bever, das, edelhert of wat nog; ik maak liever een wandeling en zie wel wat ik tegenkom. Gezien de weersomstandigheden besloot ik om 'lichte' uitrusting mee te nemen; geen rugzak (lastig uit en inpakken in de gietende regen) maar een toestel met een 24-70mm en een 105mm macro in een kleine tas en een andere camera met een lichte 500mm aan de draagriem. En natuurlijk het essentieel stuk materiaal: de verrekijker!
Dus vroeg op pad; en na een kwartiertje gebeurde het onwaarschijnlijke: een boommarter kruiste mijn pad; beter gezegd hij kwam uit de lage begroeiing en wou het wandelpad oversteken; we bleven allebei stokstijf staan; ik probeerde wel om voorzichtig mijn camera in stelling te brengen; ik zag hem nadenken: hij keek naar de overkant, zet in mijn weg verder? is die kerel te vertrouwen?
Hij keek mij vervolgens aan en hij zag dat ik hem ook aankeek, maar dan met een raar voorwerp voor mijn gezicht en er waren rare klikgeluiden. Hij besloot om toch maar terug te keren in de begroeiing.
Deze boommarter had heel waarschijnlijk een nest jongen te voeden en was dus bij daglicht op jacht gegaan. Ze zijn normaal alleen in de schemer of duisternis actief. Dit was dus een uiterst vreugdevolle ontmoeting en de rest van de wandeling kon me in feite niet meer schelen: ik liep euforisch rond; ik had een vijftiental foto's kunnen maken en ik heb wel honderd keer op het schermpje gekeken of ze scherp waren. Bijster veel licht was er inderdaad niet; en met 1/500s, f5,6 en iso 1600 uit de hand met een 500mm is scherpte niet vanzelfsprekend, zeker als ge staat te trillen van opwinding! Maar gelukkig nam ervaring en koelbloedigheid de overhand.
De weersomstandigheden gingen van slecht naar nog slechter.
Ik was ondertussen drie keer nat geweest. 's Anderendaags heb ik nog een schuchtere poging gedaan op de locatie van de boommarter, maar dan heb ik er de brui aan gegeven en ben ik op zoek gegaan naar een drogere locatie. Ik was de constante regen echt kotsbeu. Ik heb wel nog een paar opnames van een kuifmees kunnen maken.
Meer noordelijk waren de omstandigheden gunstiger; de rest van de tijd heb ik gespendeerd in de nabijheid van ene Jurgen Conings in de omgeving van Dilsen Stokkem; die was er vanonder gegaan met een lading zware wapens uit de kazerne van Leopoldsburg met de bedoeling viroloog Marc van Ranst een kopje kleiner te maken of een buikje lichter als je wil. Je voelde de spanning op de camperplaats en Linda belde mij om het halfuur - met wat overdrijving - om te horen of ik nog leefde.
Verder werden we niks in de weg gelegd en ik moet zeggen dat het een mooi natuurgebied in wording is daar langs de Maas; men probeert recreatie en natuur te combineren en op eerste zicht met succes.
Maar daarover meer in een volgende blog, want ik heb daar ook nog een leuke ontdekking gedaan met veel fotografische voldoening. Om Jurgen te vermijden ben ik huiswaarts gekeerd via Neerpelt en Mol, Retie. Een week later ben ik teruggekeerd met Linda en heb ik het ontdekte project verder gezet, maar daarover dus meer bij een volgende blog.
Tot dan.