Sperweruil

Een leuke bijvangst tijdens de fototrip naar Polen was deze zeldzame wintergast. En wat voor één! Wat een mooi, gracieus karakterdier zeg! Dit exemplaar had een voedselrijke boomgaard uitgekozen nabij het Knyszyn bos dichtbij de Witrussische grens om de winter door te komen. In feite zou ik het eerder een struikgaard noemen want het waren netjes in rijen (een paar 100 meter lang) geplante duindoornen. Het bleek een gedekte tafel voor de sperweruil: muizen bij de vleet.

Sperweruilen zijn niet schuw; buiten het broedseizoen zitten ze uren in een boom in de bosrand en zijn ze moeilijk te vinden (en leveren ze ook geen mooie plaatjes op). Ook als je met 100 man onder de boom staat blijven ze rustig zitten. Tijdens het broedseizoen is het anders en zijn ze zelfs gevaarlijk. Tijdens een wandeling in een veengebied met verspreide bospartijtjes in Finland ben ik aangevallen door een koppel sperweruilen. Ze twijfelen niet en gaan voor de ogen. Een lokale fotograaf vertelde me dat ie een helm en een skibril opzet bij het fotograferen!

Maar onvermijdelijk krijgen ze vroeg of laat honger en komen ze aan de open bosrand zitten om te kijken of het jachtgebied veilig is. Dan denk je: nu gaat het gebeuren; neen hoor, kunnen ze ook nog uren zitten alvorens ze in de struikgaard vliegen (waar ze wel mooi te fotograferen zijn).

En dan komen de momenten van ergernis. Ongeduldige fotografen willen de struikgaard ingaan en positie innemen; dit moet ge dus niet doen, want dan gaat de uil ergens anders. Het is erg dat ik dit moet zeggen maar ze zijn met velen, fotografen die geen bal verstand hebben met wat ze bezig zijn en bijgevolg onverantwoord gedrag vertonen en die dan de foto opportuniteit om zeep helpen; we hebben dus een paar keer mensen moeten overtuigen voorlopig uit de struikgaard te blijven totdat de uil er invloog.

Met omzichtigheid zijn ze dan tot op fotoafstand te benaderen zonder dat ge hun jacht verstoort. Hier en daar zaten er nog veel bessen aan de struiken en dat vormde een mooi decor. Domme fotografen moest er wel attent op gemaakt worden de vogel niet te omsingelen, want dan voelen ze zich niet meer veilig en zijn ze weg.

Een sperweruil vliegt als een sperwer: snel en wendbaar en het duurde niet lang voor ie met een muis in de poten terug het bos invloog. Het werd dus weer wachten op het volgende optreden. Wanneer?? Vroeg of laat! Het wachten kon weer beginnen; gelukkig was er aangenaam tijdverdrijf met het fotograferen van de duizenden kramsvogels die op de lekkere duindoornbossen afkwamen.

Alle beelden kan u bekijken in het fotoalbum: https://www.poland-biebzra.julienherremansphotography.com

Bedankt voor de belangstelling en tot de volgende.