Afgelopen weekend vond de jaarlijkse fototentoonstelling plaats van de Bond voor Verantwoorde NatuurFotografie. Een tachtigtal van de beste werken van de leden hing aan de muur; Kwaliteit, niet alleen de opnames zelf maar ook de afwerking, zoals steeds verzorgd door de firma Milo Profi (http://www.milo-profi.be).
Zoals we van vele bezoekers mochten vernemen was het een feest voor het oog. Ook de AudioVisuele reportages vielen erg in de smaak.
Sedert een paar jaar ben ik ook lid van deze fotoclub. Zoals de naam het zegt doen wij aan verantwoorde natuurfotografie. Dat betekent bvb. geen nestfotografie, geen verstoring, geen manipulatie, geen verstoring van het biotoop (planten vertrappelen bvb.) enz. enz.
Helaas moeten we vaststellen dat de hordes natuurfotografen het tegenwoordig dikwijls niet zo nauw nemen met deze regels. Vaak is er verstoring en/of moet een gebied ontoegankelijk gemaakt worden wegens te hoge druk. Ook gebrek aan kennis van het onderwerp speelt een rol . Door toedoen van de digitalisering zijn. vele mensen slechts op latere leeftijd met natuurfotografie begonnen. Deze mensen hebben dikwijls geen 'natuur' background. Ze fotograferen maar ze weten niet wat en het gevolg is dan wangedrag. Welke vogel is dat meneer?
Maar we wijken af; ik begin te zaniken.
Op de tentoonstelling hingen 3 beelden van mij die u hieronder ziet.
1, Zeearend; vanuit een zodiac in een fjord in Noorwegen.
2, Sneeuwuil gefotografeerd in Canada
3, Ijsbeer rustend in Spitsbergen.
Graag laat ik ook nog hetvolgende beeld zien:
Dit werd uiteindelijk niet geselecteerd om op de tentoonstelling te hangen en dat vind ik dus spijtig. Let wel ik neem de mensen die de selectie gemaakt hebben niks kwalijk - no hard feelings; er moeten knopen doorgehakt worden en de plaatsen zijn beperkt en ik ben niet het enige lid. Maar dit is de foto waar ik het meest voldoening aan overhou. Dit is puur natuur, geen schuilhut, geen aas; gefotografeerd in Polen in het Biebzra N.P. in januari; het had net genoeg gevroren om toch nog wat open water te hebben in de sneller stromende stukken van de rivier. Maar het dier benaderen zonder dat het zich bedreigd zou voelen en zich zou verwijderen was een ander paar mouwen; een tijdje mee bezig geweest; maar uiteindelijk was er een zeker vertrouwen; telkens ie onder water ging kroop ik een beetje korter, het krakende ijs was verontrustend; en als ie met een prooi boven water kwam keek ie me eerst aan - ik lag plat op het ijs, wachtend - ik bleef roerloos tot ie begon te eten en dan liep de camera heet.
Buiten mijn bijdrage was er nog zoveel te zien en te beleven; dus aan diegenen die niet konden komen, en zeker diegenen die niet geweest zijn: u hebt iets gemist; mis het volgend jaar niet.
Tot de volgende.